Ο διχασμός της φυλής μας, όπως έτυχε να τον βιώσω μέσα από τις αφηγήσεις και τα βιώματα των παλαιοτέρων, να τον διαβάσω αλλά και να τον ζήσω και ο ίδιος για λίγο, η διαίρεση των Ελλήνων σε δυο φανατισμένες παρατάξεις και οι πληγές που άνοιξε διαχρονικά η αντιπαλότητά τους, οι οποίες, δυστυχώς, άργησαν να επουλωθούν, επέδρασαν σημαντικά στον ψυχικό μου κόσμο και γενικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Από τα νεανικά μου χρόνια ριζώθηκε μέσα μου μια ακαταμάχητη επιθυμία· να συνδράμω κι εγώ, με όλες μου τις δυνάμεις, στον αγώνα για την εξάλειψη του διχασμού αυτού, γιατί πίστευα ότι αυτή η αρρώστια, αυτό το σαράκι, έπρεπε κάποτε να σταματήσει να κατατρώγει τις σάρκες της πατρίδας μας. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]