Δεν άντεχε άλλο να πρωταγωνιστεί σ’ αυτή την παράσταση· έπρεπε να εγκαταλείψει το ρόλο τη βγάζοντας τα λογής λογής προσωπεία και να σταθεί απέναντί του για πρώτη φορά, ο εαυτός της. Αδύναμος, ανασφαλής, παθιασμένος, όμως αληθινός. Ίσως μάλιστα αυτό πλήρωνε τόσο καιρό: το ότι προσπαθούσε να γίνεται συνεχώς αποδεκτή, να συμπεριφέρεται όπως αυτός θα ήθελε, να περιμένει, να υπομένει για κάτι όμορφο που θα έρθει, το οποίο όμως ποτέ δεν ερχόταν γιατί πάλι κάποιο λάθος έκανε και χάλασε η συνταγή. (…)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]